عضو کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی با اشاره به تأیید طرح «جوانی جمعیت و تعالی خانواده» در شورای نگهبان گفت: نکته مهمی که در این طرح به آن توجه نشده، بحث امنیت غذایی است؛ در شرایط فعلی با کمبود منابع تولیدی مواجه هستیم و با بلایی که سر آب و خاک آورده‌ایم، فقط می‌توانیم حداکثر حدود ۸۰ درصد امنیت غذایی را برای جمعیت ۸۵ میلیونی کشور تأمین کنیم. غلامرضا نوری قزلچه ضمن بیان این مطلب گفت: وقتی ما می‌خواهیم برای افزایش جمعیت برنامه‌ریزی کنیم باید برای غذای آن‌ها نیز برنامه‌ریزی کنیم؛ نمی‌شود بدون برنامه‌ریزی برای امنیت غذایی جمعیت قانون برای افزایش جمعیت مصوب و اجرا کنیم.
وی با انتقاد از غفلتی که در این طرح نسبت به امنیت غذایی جمعیت انجام شده است، گفت: در بحث امنیت غذایی جمعیتی که قرار است در پی اجرای این طرح به کشور افزوده شود، باید به دولت تکلیف می‌شد، دولت نیز این تکالیف را می‌پذیرفت. بدون در نظر گرفتن بحث‌امنیت غذایی در این طرح به مشکل برمی‌خوریم.
نماینده مردم بستان‌آباد گفت: وقتی می‌گوییم می‌خواهیم جمعیت را در عرض چندسال به ۱۱۰ یا ۱۲۰ میلیون نفر برسانیم باید غذای آن‌ها را نیز تأمین کنیم. وضعیت تولید و منابع تولیدی ما خوب نیست و قطعاً باید در این بعد سرمایه‌گذاری کنیم. سرمایه‌گذاری صرفاً برای افزایش جمعیت نیست بلکه باید برای تغذیه آن‌ها سرمایه‌گذاری شود. وی بیان کرد: امسال در دنیا قیمت مواد غذایی حدود سی درصد افزایش پیدا کرد که این علامت خطر مهمی است، در دنیا هم به سمت کمبود مواد غذایی پیش می‌رویم؛ یعنی دسترسی به مواد غذایی حتی برای خرید هم با چالش‌هایی مواجهه می‌شود به همین دلیل باید نسبت به تأمین غذای این جمعیت فکری در این طرح می‌شد. نوری قزلچه با بیان اینکه این طرح جامع و کامل نیست، خاطر نشان کرد: این طرح فقط صرف فرزندآوری است و هیچ پیش‌بینی در بحث خورد و خوراک، مسکن و پوشاک جمعیت مورد نظر نشده است.
 

لبخند زدن باعث می‌شود که شما احساس خوبی داشته باشید و می‌تواند استرس و انرژی عصبی را کاهش دهد و باعث شاد شدن خلق و خوی گرفته و بد می‌شود. یک لبخند ساده می‌تواند دیگران را نیز شاد کند. اما لبخند زدن یک حرکت مکرر و پی در پی است و مانند تمام حرکات تکراری، می‌تواند منجر به چین و چروک‌های کوچک که خط لبخند نامیده می‌شوند، شود. با این حال، هیچ دلیلی برای نگرانی در مورد این خطوط لبخند وجود ندارد، زیرا روش‌های بسیار ساده‌ای برای درمان این چین‌های کوچک ناخوشایند وجود دارند.خطوط لبخند ناشی از تعدادی علل هستند: سن، قرار گرفتن در معرض نور اشعه ماوراءبنفش(UV)، سیگار کشیدن، حالت تکراری چهره، خواب خیلی کم، حالت خواب اشتباه و استرس. اصلاً مجبور نیستید برای رهایی از شر این خطوط ریز دور دهان به جراحی دردناک و گران‌قیمت و تزریقات متوسل شوید. در اینجا چند روش جدید برای رهایی از شر خطوط لبخند آورده شده است. بوتاکس محبوب‌ترین درمان جهان و مورد تأیید سازمان غذا و داروست و درمان تزریقی بدون جراحی برای کاهش خطوط خنده است. با این حال، بیماران باید آگاه باشند که بوتاکس بر مبنای سم بوتولینوم بوده که یکی از قوی‌ترین مواد زیستی شناخته شده برای انسان است. اگر تزریق بوتاکس به اشتباه انجام شود، در مقدار اشتباه یا در مکان اشتباه، ممکن است منجر به عوارض جانبی جدی شود.
منبع: www.ejyfacialplastics.com
 

ادامه از صفحه یک
 که قربانیان کمتری دارد. تلخی‌اش نه به اندازه شین‌آبادی‌ها که هنوز آتش حادثه هشت سال پیش زیبایی‌هایشان را سوزاند.
درس خواندن زیر سقف‌های لرزان حس عجیبی دارد، مدارسی که قرار بود در فرصت به دست آمده در دوران کرونا بازسازی شوند. بی‌توجهی‌ها، اما همچنان به همان شکل سابق باقی مانده‌اند و حالا که دوباره صحبت از بازگشایی مدارس است، بحث فرسوده بودن آن‌ها و بخاری‌هایی که ممکن است جان بگیرند، بر سر زبان‌ها افتاده است.
کمبود اعتبار و هزاران مشکل دیگر، بهانه‌هایی است که باعث شده حدود 30 درصد مدارس کشور، دیگر جانی در کالبدشان نماند.
مدارسی که نیازمند تخریب، بازسازی و مقاوم‌سازی هستند که اگر این اتفاق نیفتد فقط کافی است کامیونی رد بشود یا حتی یک وسیله سنگین جابه‌جا شود. مهم این است که با هر بار بارندگی، انگار سقف به آسمان گره می‌خورد تا باران ببارد روی مشق‌های عاطفه، روی مشق‌های فاطمه، روی مشق‌های حسین، روی مشق‌های هر دانش‌آموزی که توی این مدرسه‌های قدیمی درس می‌خوانند.
استاندارد نبودن مدارس، کمبود معلم و فضای آموزشی، استاندارد نبودن سیستم گرمایشی، کامل نبودن طرح هوشمندسازی، از جمله مشکلاتی است که دانش‌آموزان استان، در سال تحصیلی جدید با آن مواجه هستند.
مدارس کشور حالا این قدر پیر شده‌اند که جایی برای ماندن و بودن ندارند و فرسودگی از سر وکولشان بالا می‌رود. درس خواندن در این مدارس، ترسناک است و مثل خانه‌های عنکبوت، هر آن ممکن است بر سر میهمانان‌شان آوار شود. حالا این بلاتکلیفی، برای مدارس فرسوده، زخمی کهنه محسوب می‌شود و تا زمانی که این زخم‌ها درمان نشود همچنان باید منتظر باشیم که زخم مدارس باز شود و فاجعه‌ای رخ دهد.
غرب یا شرق، فرقی نمی‌کند، همه جا مدارس فرسوده‌ای وجود دارد که نیازمند نوسازی و بهسازی است.
شاید دو سه سال پیش بود که قانون نوشته شد. قانونی که اعلام می‌کرد، یکی از مصوبه‌های برنامه ششم توسعه به اختصاص سه میلیارد دلار از درآمدهای صندوق ذخیره ارزی برای حذف مدارس فرسوده اختصاص دارد؛ اما هم‌اکنون برخی نمایندگان مجلس مطرح می‌کنند که این صندوق، پولی در حساب ندارد که بخواهد آن را به حذف مدارس فرسوده اختصاص دهد. طبق گفته‌های معاون وزیر آموزش و پرورش تنها راهکار برای تأمین بودجه مدارس فرسوده، حضور شهرداری، شورای شهر و خیرین است: «به این دلیل که متناسب با میزان تخصیص اعتبار کار مقاوم‌سازی انجام می‌شود. میزان اعتباری که ما برای استان تهران توانستیم در نظر بگیریم حدود ۶۵۰ میلیارد تومان است و ما متناسب با آن کار کردیم. به‌طور مثال تمام بخاری‌های نفتی و گازی را از استان تهران جمع کردیم. ما باز هم اعتباراتی را به استان تهران تخصیص خواهیم داد، اما این میزان کفاف نمی‌دهد. این پروژه‌هایی که باقی مانده به دلیل کمبود منابع مالی است. در این زمینه باید شهرداری، شورای شهر، خیرین و حتی کارخانه‌ها به ما کمک کنند».
او در حالی این سخنان را بیان می‌کند که رئیس سازمان نوسازی، توسعه و تجهیز مدارس کشور معتقد است: راهی که می‌تواند این معضل را در کوتاه مدت برطرف کند، بحث تبدیل به احسن کردن و فروش املاک مازاد آموزش و پرورش و تبدیل کردن آن به احسن است: «سال قبل قانون بودجه این اجازه را به ما داد که املاک مازاد را به مدرسه تبدیل کنیم. امسال هم مجلس نیز ضوابط و مقررات مالی ویژه آموزش و پرورش را مصوب و ابلاغ کرد. در این قوانین خاص آموزش و پرورش که به یک بند آن اشاره می‌کنم، آمده است، آموزش و پرورش باید املاکی که ۵۰ سال است به عنوان مدرسه از آن استفاده نمی‌شود را واگذار کند تا معادل آن یک مدرسه ساخته شود. عملاً سرمایه به جای دیگری نرفته، بلکه یک ملک به ملک دیگری تبدیل شده است».
حالا قرار است مدارس با وجود مشکلات فراوان و به دستور ریاست جمهوری از ابتدای آذرماه میزبان دانش‌آموزان شوند. فرصت دو ساله آموزش‌های مجازی تمام شده و مدارس همچنان نامقاوم هستند حکایتی که تازه نیست و شاید باز هم باید منتظر حادثه ناگواری باشیم که حتی از رگ گردن به ما نزدیک‌تر است.